Na 2 weken in het ziekenhuis te hebben gewerkt is het wel tijd geworden voor een update naar de buitenwereld toe.
Maandag 4 februari was voor ons toch wel een spannende dag nl onze eerste dag in het Queen Elisabeth Central Hospital… De dag voordien waren we een kijkje gaan nemen in het ziekenhuis bij wijze van anticipatie. Bij deze wisten we toch al waar het ziekenhuis zich bevond en om hoe laat we er moesten zijn.
Het eerste wat mij opviel was dat alles zo plat is (bij ons bouwen ze in de hoogte, maar hier in Blantyre in de breedte), dus het ziekenhuis domein is zeer uitgestrekt. Allemaal gangen die samen komen, geen logica en vooral geen aanduidingen…ik snap niet hoe die Malawianen het hier allemaal terugvinden??? Dus serieus wat verloren gelopen de eerste 2 dagen.
Elke dag beginnen ze `s morgens om 8u met de overdracht (van de nacht) in de grootste zaal die ze daar hebben… en dat is nogal een drukke bedoening,
Veel aanwezigen : alle medical students die op dat ogenblik in het Department of Medicine stage lopen zijn verplicht aanwezig te zijn, alsook de clinical officers (dat is een opleiding van 3 jaar tussen geneeskunde en verpleegkunde). Deze mensen doen eigenlijk hetzelfde werk als een dokter en ze mogen zelfs na hun opleiding medicatie voorschrijven… maar hebben enkel een andere aanspreektitel. Deze opleiding bestaat enkel in Afrikaanse landen omdat hier zo`n groot tekort is aan dokters dat de mensen die niet zo academisch gericht zijn ook in de mallemolen kunnen meedraaien.
Dus clinical wil zeggen echt leren uit de kliniek.
Dan zitten er nog de residents, de consultants (dit zijn allemaal Europese dokters, vl uit de UK) en Prof. Zijlstra (jaja, een Nederlander), het hoofd van de Interne Geneeskunde waar ik mijn eerste maand stage loop …
Elke dag moeten enkele laatste jaars studenten geneeskunde (in Malawi is de opleiding maar 5 jaar) tijdens deze `morning meetings` een casus presenteren. En hier doen ze dat ook met een geprojecteerde Power Point presentatie.
En daar worden de studenten achteraf nogal aan de tand gevoeld, man man…de prof en aanhang schieten daar hun vragen af en ik moet zeggen dat ik af en toe toch ook heel diep moet graven om het antwoord te weten en soms weet ik het ook niet, hoor.
Het probleem hier in Afrika is dat de patienten niet voor een `prul` naar het ziekenhuis komen, maar enkel als ze al half dood zijn…dus zit je meestal met veel problemen tegelijk en veel complicaties…
80 tot 90 procent van de patienten op onze afdeling zijn HIV positief… dus je kan je al voorstellen dat ik de voorbije 2 weken al heel veel HIV en AIDS gerelateerde complicaties gezien heb die ik waarschijnlijk in Belgie nooit meer ga zien.
Daarnaast zitten malaria, tuberculose, sepsis, hartfalen en leveraandoeningen (meestal niet door de alcohol, maar hier vooral door een chronische Hepatitis B infectie …)
ook zeker in de top 5 van onze afdeling…
De eerste dag na de morning meeting heeft een Intern (Denny, een toffe madam van Pakistaanse afkomst) mij rondgeleid in de verschillende Wards. De interne geneeskunde heeft 4 zalen nl een male ward, een female ward, een TB ward en een admission ward…
Tijdens deze rondleiding werd ik bedolven door zoveel geuren tegelijk dat mijn maag echt aan het ronddraaien was … een mengelmoes van allerlei geuren (lichaamsgeuren, wondgeuren, etensgeuren, kuisproducten…), wat je reukorgaan dus als een verschrikkelijke stank ervaart…
Ook visueel moest ik wel effe acclimatiseren…patienten liggen met meer dan 80 op een zaal, de bedden tegen elkaar gepropt en als er geen bed meer vrij is worden ze gewoon op de grond gelegd en in de gang… en bij ons doen de mensen moeilijk als ze geen eenspersoonskamer kunnen krijgen, enfin soit...
Wordt vervolgd!
1 opmerking:
Heej Annelies en Kristien!
Ik krijg er zin in!
Liefs, Rianne
Een reactie posten