Weekendje Mulanje

Blantyre, 26 februari 2008

Het weekend van 16 februari hebben we een poging ondernomen om naar Mount Mulanje te gaan. `The Island of Malawi` of te wel de hoogste berg van het land…
Kristien, Johannes (een Nederlandse jongen van de Lodge) en ik hadden besloten om voor het weekend een auto te huren en zo de mini-busjes (en ons leven risceren) te vermijden.

Vrijdag tegen 5 uur bracht de autoverhuurder zijn vehicel en die avond zijn we, nu we vervoer hadden, iets gaan eten in de Blue Elefant (een restaurant/club waar veel Europeanen rondhangen). Daar natuurlijk veel te lang blijven hangen. Om half 2 `s nachts lagen we in ons bed en we hadden afgesproken om zo vroeg mogelijk te vertrekken… maar ge kent da… wa treuzelen enz. Dus tegen 11 uur gepakt en gezakt richting Mulanje.

De verhuurder zei dat we de banden en vooral de linkervoorband nog moesten laten oppompen, dus wij in het eerste tankstation gestopt voor de `air pressure` en vol te tanken. Hier is het de omgekeerde wereld; ge krijgt dus een auto met een bijna lege tank en ge geeft hem ook zo terug…weinig logica, maar ja.
Bij het opblazen van de banden, begint de linker voorband te sissen (dus gewoon leeg te lopen)… dus wij dachten , maar goed dat we bij een garage zitten dat ze het kunnen fixen en de kosten gingen we wel terug recuperen van de autoverhuurder…

Daar een uur gezeten, en veel te veel betaald (MK 3500) konden we onze reis verder zetten. Na 20 minuten op de baan.. terug platte band (dezelfde)! Dit kon nu toch niet waar zijn… dan maar reserveband erop gezet (wij blij dat we een man bij hadden) en op een slakkentempo richting Mulanje.

Daar kwamen we tegen half vier aan… met in de veronderstelling dat het veel te laat zou zijn voor die berg te op te gaan, maar in het Office vertelden ze ons dat de eerste hut op 3 uur stappen (fast walkers) was, dus dat risico hebben we dan maar genomen.
Alleen (of te wel met 3 blanken) is het te gevaarlijk om de Mount te beklimmen, dus moesten we een guide of een porter inhuren… de porter was het goedkoopste (900 MK per dag), dus gingen we voor die optie… Dempster was zijn naam en hij droeg de rugzak van Kristien (de zwaarste)... heel vreemd gevoel om iemand in te huren om je rugzak te dragen. In het begin had ik daar allemaal wat meer problemen mee, maar alles went...

Met al mijn alpine-ervaring was deze berg toch een `tough one`. Zeer slechte wandelpaden, dus enorm opletten waar je je voeten plaatst. Het eerste stuk (de eerste 2 uur) was steil naar omhoog, dus gezweet hebben we zeker... maar wat ge er voor in de plaats krijgt... Kijk naar het uitzicht!

Fantastisch en ongelooflijk mooi!

Qua timing kon het niet beter (iets mocht toch meezitten)… tegen 6 uur waren we boven op Mount Mulanje… dan op geleide van het maanlicht naar de hut en dat was op z`n minst zeer speciaal. Tegen tien voor 7 kwamen we in de hut aan. Deze was veel te groot voor ons met 3… en we vreesden al voor de koude die ons tijdens de nacht zou overvallen (slaapzak hadden we niet bij, enkel een lakenzak en een groot, stoffig deken dat we voor MK 100 hadden geleend). Er was wel een open haard, dus die hebben we maar direct aangestoken. Ons diner bestond uit brood met kaas en/of een banaan en een warme Carlsberg…maar dat had ook wel z`n charme.

Daarna buiten op ons mega terras naar de volle maan zitten kijken, nog wat gebabbeld , de enige 3 mousse matrassen voor de open haard gelegd en gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we rond 9 uur terug naar beneden vertrokken. De afdaling was heel wat moeilijker, want het was vochtig en `slippery`…ben dus ook een paar keer op mijn bek gegaan, maar zonder ernstige gevolgen (wat schaafwonden, verder niks).

Tegen 12 uur waren we terug beneden aan het Office en we hadden honger als een paard… en ik miste mijn koffie nog het meest. Heel moeilijk om in Malawi een goede koffie te krijgen (meestal `slappe bak` zoals de Hollanders het zeggen)... we behelpen ons dan maar met de oploskoffie van Nestle, maar die hadden we - hoe kun je het raden - niet bij. In Malawi kun je de beste thee krijgen, maar koffie is precies niet hun ding.

We zaten natuurlijk nog met de reserveband op de auto, dus de volgende missie was de band voor de 2e keer laten maken...en hopelijk nu een groter succes dan de vorige poging.

Johannes, die de taak als chauffeur op zich nam vond het echt `arelaxed` (weer zo`n mooi Hollands woord???) om met die reserveband over de gravelwegen te bommelen... maar zoals altijd komt alles wel goed, dachten Kristien en ik. We vonden in Mulanje een Tyre fitter, die voor MK 3000 (na veel afdingen) de band ging repareren. Ondertussen hebben we nogmaals een `booke met kaas` gegeten en gewoon gewacht tot de band gemaakt was... meer konden we niet doen, want de warmte was weeral overdonderend. (Effe intermezzo: Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo bruin heb gezien als nu...na +/- een maand in Afrika te zitten).

Daarna zijn we naar het Nurse Hostel in Mulanje gereden dat Erika en Corneel voor ons hadden geregeld. Dit Nederlands koppel zijn Kristien en ik het weekend (9 feb) ervoor toevallig tegen gekomen in Blantyre...

Eigenlijk hadden we gepland om dat weekend naar Zomba te gaan, maar we zitten in het regenseizoen, dus de tropische regen viel er met bakken uit... wat doe je dan...een beetje lezen (jaja, zusje ben ondertussen al in je boek begonnen) en de was doen (een uur aan de (hand)was gezeten, maar eigenlijk wel plezant en ontspannend).

Tegen half 5 in de namiddag was zo wat de ergste regen over en Kristien en ik gingen het eens wagen om naar de suburbs te gaan. Kristien is daar zot van, ze zou gewoon haar boeltje pakken hier in de Kabula Lodge en bij de plaatselijke Afrikanen gaan wonen. Ik heb haar dat toch maar discreet uit het hoofd gepraat... Daar natuurlijk door iedereen aangeklampt, want iedereen wou wel met die Muzungu`s `babbelen. Muzungu is `blanke` in het Chichewa (de Malawiaanse taal) en vooral kinderen roepen je constant toe en bekijken je als een attractie (sommige kinderen hebben nog nooit ene blanke gezien). Nu begin ik wel te begrijpen hoe de paus zich in de pausmobiel moet voelen...

Dus de tijd uit het oog verloren, veel `verlet` met de locals en een weg genomen die we niet kenden...het schemerlicht begon al te vallen, dus maken dat we terug in Blantyre waren...bijna terug in de Kabula Lodge spraken 2 blanken ons aan met `Can I ask you a question?` begeleidend met een mega Hollands accent... 2 verloren zielen in Blantyre die blij waren nog mensen met dezelfde huidskleur in het donker te zien. Dit waren Erika en Corneel die in Mulanje verbleven, maar niet meer terug geraakten (Mulanje ligt ong op 50 km van Blantyre) en op zoek waren naar een slaapplaats. Wij hebben ze dan maar meegenomen naar onze Lodge... Toffe mensen! Tijdens het eten nog wat gebabbeld over onze eerste ervaringen in het ziekenhuis.

En zo besloten we het volgend weekend naar Mulanje te gaan en hun eens een bezoekje te brengen alsook het Mulanje Mission Hospital waar Erika voor 8 maanden als verpleegster werkt.

Ons eerst geinstalleerd in het Hostel en tegen 6 uur werden we bij Erika en Corneel verwacht voor het eten. Het was een hartelijk ontvangst.

Dan toch maar een douche genomen in hun huisje, want in het Hostel was er geen stromend water ,maar enkel een grote ton die ze elke dag bijvulden (als het gemakkelijk gaat waarom niet, he en het werd ons ook aangeboden). Die ton moest voor heel de badkamer gebruikt worden...douche, WC doorspoelen, tanden poetsen.

Het eten was verrukkelijk...eindelijk nog eens pasta in overvloed na een hele week rijst met kip te hebben gegeten. En Erika had ook filterkoffie (meegenomen uit Nederland)...wat was ik jaloers!

Uitgeteld van de dag zijn we maar eens vroeg gaan slapen... maar het was voor mij `Lariamdag`, dus zeer onrustig geslapen. En we sliepen daar ook met 3 in een kamertje (2 bedden met muskietennet), maar ons Kristien zat er niks mee in om op een matteke op de grond te slapen.

De volgende dag hadden de nurses hun grote eindexamen, dus tegen 5 uur `s morgens moesten ze naar de kerk gaan... veel rumoer, gezang... dus niet ook niet echt goed geslapen en bijgeslapen.

In de voormiddag heeft Erika ons een rondleiding gegeven in het Mulanje Mission Hospital. Wat mij opviel was dat het daar veel verzorgder was dan bij ons in Queens. Maar ook veel minder `admissions`, minder zieken, minder geuren...

In de namiddag nog een wandeling gemaakt en zo aan de praat geraakt met wat plaatselijke kinderen (die Engels konden, wat zeer zeldzaam is in Malawi)... dat werkt natuurlijk goed om het ijs te breken. De kinderen namen ons mee om hun huisjes te laten zien.

Daar aangekomen, werden we als koningen behandeld. De paar `stoelen` die ze daar hadden werden direct aan ons aangeboden... dan wat met de ouders gebabbeld en ondertussen gingen de vrouwen eten voor ons koken (wij hadden dat natuurlijk niet door). Wanneer we wilden doorgaan, was het eten klaar... Nsima met gekookte pompoenbladeren (met heel veel zout), een gebakken maiskolf en een advokado. Eigenlijk diner op basis van alles wat er in de tuin stond.

Weigeren was geen optie! Wij maar bang dat als we dat zouden opeten de volgende dagen geteisterd zouden worden met de `scheiterei`, maar geen van ons heeft enige darmlast ondervonden. Dus mooi was dat...

Wij wouden iets terug doen voor dat gezin. We hadden opgevangen dat er geen geld was voor `exercise books`, dus dachten we misschien is dat nog wel een optie om de kinderen mee te helpen zo goed mogelijk hun schoolopleiding te laten volgen... want het Malawiaans onderwijs is een complete ramp. Gewoon geld geven vonden wij geen optie. De vrouwen vroegen zeep, dus dat kon er ook nog wel af. Op met z`n allen naar de plaatselijke markt en daar 10 exercise books gekocht voor MK 200 (1 euro) en 4 klotten zeep ook voor MK 200. Wanneer we afscheid namen, vroeg de nonkel Andrew natuurlijk ook nog wat geld... dat was eigenlijk zowat de donder op de aangename ontmoeting. Altijd maar geld vragen... op den duur wordt je dat ook wel moe. T is niet dat wij `er zo warm in zitten`, maar in vergelijking met hun zijn wij als `arme geneeskunde studentjes `echt wel millionairs

Afscheid genomen van Erika en Corneel en terug richting Blantyre... want de volgende dag riep de plicht terug. Weer vroeg opstaan om tegen 8 uur in het ziekenhuis te zijn.