Bloed trekken op z`n Malawiaans

De voorbije weken heb ik mij ook bijgeschoold wat betreft bloed trekken, maar dan op z`n Malawiaans... dat is hier soms nogal een gedoe. De eerste keer bloed trekken bij een zwarte was wel een hele ervaring... ik begon daar op de manier dat we bij ons gewend zijn nl thv de elleboogplooi, maar wist ik veel dat de huid van de mensen hier veel dikker en harder is dan bij blanken.


En dat op z`n Malawiaans zal ik effe nader verklaren.


Wanneer je op de ward bent, ga je de dossiers een voor een af (als je ze vindt tenminste) en dan zie je bij welke patient welke tube je moet klaar leggen. In het `sister office` proberen we het nodige materiaal bij elkaar te zoeken en dat neemt soms nogal wat tijd in beslag... enfin veel rennen met weinig resultaat.
Hier trekken ze dus bloed thv de handpalm en binden ze de ader af met een simpele handschoen ipv een cuff... ik stond wel effe versteld.
In het westen heb je speciale naalden en tubes om bloed te trekken, hier gewoon vacuum seringes om het bloed op te trekken en dan weer over te spuiten in de desbetreffende tubes... enfin, zo heb je natuurlijk nog een veel grotere kans dat je jezelf gaat prikken.

Soms is er ook geen ontsmettingsmiddel en dan gebruiken ze gewoon steriel water uit een infuus die bijna leeg is om de patient toch de indruk te geven dat er ontsmet wordt???

Na enkel tientallen patienten te hebben geprikt, ben ik natuurlijk ook weer gewend aan deze maier van weken...t zal weer aanpassen zijn als we terug in Belgie zijn.

See ya!

Het leven zoals het is `QECH` PART TWO

Ondertussen zijn we een maand verder en ben ik geroteerd naar chirurgie. Eigenlijk vond ik het spijtig om iedereen op de interne achter te laten. De Malawiaanse geneeskundestudenten zijn over het algemeen niet echt sociale mensen, dus het was wel een beproeving om hun vertrouwen te winnen. Dan heb je daar zoveel energie in gestoken en nu moet ik weer van O beginnen.

Vorige week aan de lopende band meningitis doden. Vrijdag tijdens de ward round nog een jongeman van onze leeftijd gezien die alle klassieke tekenen van een bacteriele meningitis had en dat is op dat moment zeer leerrijk (had ik in Belgie nog niet gezien) ... je hangt boven zijn hoofd om met de oftalmoscoop het papiloedeem te bewonderen... en dan maar hopen dat je zelf de infectie niet opscharreld. Je weet ook wel dat de kans zeer klein is dat deze man het einde van de dag gaat halen...hier is het elke minuut balanceren op de slappe koord tussen leven en dood.
Dan via de medical students (vertaling in Chichewa) dit voorzichtig aan de guardian aanbrengen... en inderdaad, om 4 u in de namiddag lag er laken over deze patient zijn hoofd.

Ook mijn eerste lumbale puncties gedaan, was wel spannend... en allemaal gelukt (was wel fier op mezelf). Hier worden zoveel LP`s gedaan, dat ik deze kans toch niet kon laten liggen om er mijn vuurdoop van te maken.

Elke dag sterven er wel een paar patienten in onze ward (ik heb een hele maand in ward 3B gestaan = de male ward). Wanneer de dood vastgesteld is, begint er een gezamalijk gekrijs bij de betrokken familieleden/guardians. Je hoort dat allemaal wel... de treurende guardians, maar je wil er zo ver mogelijk met je gedachte vandaan blijven. Dit `geluid` gaat echt door merg en been en dan staat mijn hart toch ook effe stil, maar tijd om er verder over na te denken is er niet(misschien al goed) . Al die miserie doet mij eigenlijk heel wat minder dan een paar weken geleden, maar hoop nu niet dat ik er helemaal immuun voor geworden ben.

Om dan de stilte in de ward te bewaren, worden de guardians door de `security`/ watchman naar buiten geleid.
Hier in het ziekenhuis zit aan iedere deur een watchman om de veiligheid te bewaren, maar vooral de mensenmassa onder controle te houden.
Maar als blanke kan je overal binnen en buiten lopen...heel vreemd...de patienten hebben een blind vertrouwen in je...

Hier in Queens is het over het algemeen een complete chaos. Ik hoorde een Schotse dokter de eerste week nog heel chagrijnig in de gangen zeggen `The Malawians have the slowest walk of the world`, maar het is niet enkel de `walk`, maar alles gaat hier zo traag... als er onderzoeken worden aangevraagd, worden deze in de helft van de tijd niet uitgevoerd... er wordt heel weinig verantwoordelijkheid genomen. Ze steken het altijd maar op het feit dat ze zo arm zijn, maar dat is volgens mij maar een gemakkelijk excuus... Als wij op die manier in Belgie zouden handelen, zouden we onze medische carriere direct moeten opbergen.
Dus ik heb mij al wel geergerd aan de laxheid van de mensen en het feit dat alles zo traag gaat... ze zeggen dat alles went, maar het probleem is dat je op die manier ook wel voor je tijd gaat nemen... anders is het toch maar wachten geblazen.
Stomme dingen zoals het internet is hier ook zo traag... soms duurt het een kwartier voor je ingelogd bent, maar ja mag mij daar niet te veel in opjagen.

De stage chirurgie is ook wel de moeite... op stuivenberg moest ik constant assisteren bij Gastric Bypasses, maagringen enz bijna allemaal met laparoscopie gedaan... hier is het natuurlijk wel een ander paar mouwen. Veel bulten en dan spreek ik over kanker in een verder gevorderd stadium.. de operaties zijn dan ook meestal een meer bloederige bedoening dan in Belgie... dus echt wel oppassen geblazen dat je jezelf niet prikt of snijt. Hier doen ze bij de grote orthopedische operaties toch ook 2 paar steriele handschoenen aan, en veiligheidsbril moet ook altijd opgezet worden... op preventief vlak zitten we toch bij de belgische manier van werken.

Zo hebben we deze week bij een jongedame een bovenbeenamputie gedaan omdat zij een lymfoom in de femur had. In Belgie is deze kanker eigenlijk redelijk goed te behandelen met een combinatiechemotherapie die ze CHOP noemen, maar in Malawi is deze niet verkrijgbaar wegens te duur... dus het enige curatieve dat ze kunnen doen is een amputatie. Daarna begint natuurlijk ook de merde van de prothesen.
Ook al enkele tetanos patienten gezien... en heel veel brandwonden, en dan echt wel heel uitgebreide. Kleine kinderen die tegen een paraffinelamp zijn gekropen en zo meestal hun gezicht en/of extremiteiten verbrand hebben. Iets Flamazine-achtig hebben ze hier niet, dan behandelen ze de branwonden na de acute fase met honing en soms met zinkoxide.
Op de female ward van de Burn Unit liggen meestal patienten die tijdens het koken een epileptische aanval hebben gedaan... het grote probleem hier is dat ze denken dat die aanvallen besmettelijk zijn, dus laten de omstaanders deze vrouwen gewoon liggen om ook geen seizures te krijgen... waardoor ze maar meer en meer verbrand geraken... it`s a sad sad situation`.
Hier worden dan ook aan de lopende band greffes aangelegd, maar de donorplaats geraakt heel dikwijls geinfecteerd... voor deze infecties (meestal met Pseudomonas, die dan een groen beslag geven), worden dan huis, tuin en keukenmiddeltjes gebruikt...nl Vinegear 10 procent in water 2 x per dag appliceren (ik zou de meeste Belgen hun gezicht wel eens willen zien, als dit als behandeling voorgesteld wordt) en na een week is de infectie meestal opgeklaard... spectaculair noem ik dat.

Lake malawi

Blantyre, 4 maart 2008

Op vrijdag 29 februari zijn we vertokken op een heerlijke trip naar Lake Malawi. Een aandenken aan het schrikkeljaar 2008 mocht er toch wel zijn... Maar hoe gingen we daar weer geraken zonder al te veel geld te spenderen? Van Blantyre tot het Zuidelijkste deel van het Lake is het toch al gauw een 300 tal km. Monkey Bay en Cape Mc Clear wilden we niet aandoen, want daar stikt het van de toeristen... plus maandag 3 maart was het de Malawiaanse nationale feestdag, dus wilden wij ons behoeden voor de (voorspelde) mensenmassa/overrompeling.

Dan zijn we uiteindelijk gestrand in SengaBay, dat iets noordelijker ligt. (als je op de kaart klikt voor een vergroting, ligt SengaBay ter hoogte van Salima, maar dan aan het Lake)

Vorige week zijn we nog bevriend geraakt met Martijn, een andere Nederlander vanop de Lodge. Hij is een student geneeskunde die momenteel aan een research project in de pediatrie werkt. Hij heeft een auto EN wou voor het verlengd weekend ook naar het Lake gaan... dus voor beide partijen een win win situatie en zo konden we toch nog op een voor ons betaalbare manier op onze bestemming geraken (bijleggen voor de benzine was het minste). Maar als ik een oude auto zeg, is het echt wel een oude auto... een Toyota Corolla van bouwjaar??? ... met een gratis gat in de uitlaat erbij.

Om een korte samenvatting te geven: de Malawiaanse auto`s hebben ons nog niet veel geluk gebracht. Na 15 km rijden begon de motorkap te roken, dus wij gestopt en auto aan de kant gezet...daarna wou hij niet meer starten. De pijl van de koeling stond al efkes in het rood... dus geduld hebben (jaja, ik weet het `Geduld is een schone deugd` en tot nu toe de meest geciteerde tegeltjeswijsheid onder ons) en de motor laten afkoelen. Het was aan`t regenen, dus dat ging een beetje sneller.

Maar onze grote vraag voor vandaag was: zouden we nog aan het Lake geraken?

Dan hebben een paar Malawianen ons verder geholpen voor natuurlijk weer veel te veel geld (moet zeggen dat het afdingen mij beter en beter begint te lukken)... Enfin, blijkbaar was het koelwater op en onze motor bijna verbrand. Dus zij hebben wat water in het juiste leidingen gekapt en zo konden we dan eindelijk onze trip beginnen (rond 14u30 was dat).

Ik hoop dat ik jullie de komende weken niet meer moet vervelen met al die autopech verhalen!

Deze keer dus met een 4-tal op stap (Kristien, Johannes, Martijn en ik).

Het `roadtrip gevoel` kwam wel boven... genieten van het landschap, de luchtschakkeringen, de mensen op de straat, de politiecontroles (die ik toch wel een beetje eng vind, maar tot nu toe steeds vlekkeloos zijn gegaan) , een goed muziekje, af en toe een hevige tropische bui ertussen en een auto die veel te veel brommende/rammelende geluiden maakt.

Onderweg nog wat slaapgelegenheden afgebeld, maar de meeste zaten toch vol. Dan in onze `Bradt Malawi Guide` de telefoonnummer gevonden van Carolina`s... waar er nog een dorm voor 4 personen vrij was. Ideaal dachten we en de prijs viel ook nog mee (MK 700 pp). Dus de slaapgelegenheid was er al en dan nog wel in een `resort` , haha en er nu nog geraken.

Na een paar keer verkeerd te zijn gereden in het donker (om 6 uur begint het te schemeren en tegen half 7 is het pikdonker), zijn we uiteindelijk tegen half 8 gearriveerd bij Carolina`s.

Het is echt een beproeving om in het donker op de Malawiaanse/Afrikaanse wegen te rijden.
De plaatselijke bevolking loopt dan nog gezellig op en naast de weg, maar door hun huidskleur zeer zichtbaar... en van lichten op de fiets hebben ze ook nog nooit gehoord precies. De tegenliggers rijden meestal allemaal met hun `grote fahren` (om wat meer te zien want straatverlichting is er natuurlijk niet). Aangenaam is anders en dat zullen jullie ook wel kunnen beamen.
Dus af en toe wordt er wel eens iemand met een auto meegesleurd, dat kan niet anders. (Merci, Martijn om ons veilig naar onze slaapgelegenheid te loodsen!)

De laatste 2 km was een `dirty road` met overal kuilen, dus met ons oud wrak waren we genoodzaakt om heel traag te rijden, zodat we tenminste nog terug in Blantyre konden geraken zonder stukken te hebben.
Dan aangekomen, kamer gekregen en onmiddelijk ons avondeten besteld. De bediening was echt op z`n Afrikaans...we hebben zeker anderhalf a 2 uur moeten wachten voor het eten geprepareerd was. Denk dat ze de vissen nog uit het Lake moesten halen. Maar het resultaat mocht er wel zijn... the Chombo fish was delicious!

Ondertussen was ik gefascineerd geraakt door de bliksem in de verte (en de naderende storm), die het meer en de rest van de omgeving zo mooi oplichtte. Dus daar moest ik een foto van hebben. Hier het resultaat..

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost...veel tijd om af te drukken heb je natuurlijk niet tijdens zo`n bliksemschicht, veel zwarte foto`s maar ben toch trots op het resultaat. En de andere 3 maar lachen met mijn `bliksemobsessie`! We hadden amper ons avondeten binnengespeeld of de storm was volledig losgebarsten... alles waaide weg, bliksem en donder wisselden elkaar steeds korter af en ik vond het fantastisch! Nog even genoten van de krachten der natuur en daarna was het tijd om ons uit de voeten te maken en ons beddeke op te zoeken. Onze dorm was vlak naast het meer... met een woelende Lake op de achtergrond gingen we een heerlijke nachtrust tegemoet. The lake is so unpredictable (like a woman) = wat de Malawianen over het meer zeggen.

We hadden in onze gids gelezen dat we in Carolina`s de mogelijkheid hadden om gratis te kayaken. Dat gingen we dan maar eens uitproberen. Johannes voelde zich niet al te best en ging na het ontbijt zijn bed terug opzoeken. We waren dus met 3 voor 2 kayaks... dan hebben we wat gezwommen en afwisseld de kayaks gebruikt. Broederlijk delen, he.

Vanaf het terras hadden we in de verte een eilandje opgemerkt, en ik zag het wel als een uitdaging om daar naar toe te peddelen. De plaatselijke beachboys hadden voorgesteld om ons naar het eilandje te brengen met hun boot en daar dan te gaan snorkelen. Maar wij dachten:` wat zij kunnen, kunnen wij ook`... Af en toe wat vertrouwen hebben in jezelf, he. Het enige probleem was de afstand inschatten... moeilijk-moeilijk. Dan hebben Kristien en ik de gok maar gewaagd... als het te ver was, zouden we wel op tijd rechtsomkeer maken, allez daar gingen we toch van uit. Uiteindelijk zijn we (maar) zo`n 4 uur onderweg geweest. Het eilandje bleek een hele rotsformatie te zijn. We vonden het toch te gevaarlijk om er op te gaan (en dan onze kayak kwijt te spelen). Om ons gemoed te sussen zijn we er dan maar rondgevaren en zijn we zo nog wat vissers gepasseerd. De terugtocht was toch een ander paar mouwen. De zee begon te woelen, de golven werden groter en groter, dus moesten we al onze vrouwenkracht gebruiken om niet voortijdig aan te spoelen... Uitgeput aangekomen werd ik meteen door een Engelsman aangesproken of we geen goesting hadden om mee een yogasessie te doen. Normaliter zou ik dat direct gedaan hebben, maar het enige waar ik op dat moment aan kon denken was douchen en iets eten. Dus heb maar vriendelijk bedankt.
`s Avonds hebben we een `gezelschapspelavond` gehouden... we waren met 4, dus een ideaal aantal. Heb zo leren `klaverjassen` (iemand in Belgie hier al van gehoord?) en kennis gemaakt het locale spel Bowo. (Martijn, die hier al een paar maanden zit, was onze initiator van dienst). Tijdens het spelen werd ik overvallen door een verschrikkelijke pijn aan mijn benen en wanneer ik ter inspectie mijn broekspijpen naar boven deed was de tomaatkleur weer daar. Eigenlijk was ik er niet echt verbaasd over. Wat wil je als je 4 uur op het water zit, zonder opnieuw zonnecreme te smeren. Die nacht geen oog dichtgedaan...alleen maar aftersun zitten smeren (mijn steun en toeverlaat die nacht-btw de aftersun was van Johannes, was de mijne op de Lodge vergeten) en Rammstein geluisterd op de mp3 speler (waar ik wonder boven wonder rustig van werd).

Zondag zijn Kristien, Johannes en Martijn met een catamaran gaan varen... ik voelde mij niet in staat om mee te gaan, dus ben maar veilig uit de zon gebleven (Spijtig, maar ja). Heb wat gelezen en mij getroost met een hele hoop koffietjes. Zusje, heb bijna je boek uit! `s Avonds hadden we in The Wheelhouse afgesproken met de Noren van Queens om samen te dineren en wat Carlsberg te drinken (zoals je op de foto kan zien). Andrea (een van de 4) was enorm gefascineerd door onze rollende R... zij ging samen met Kristien een poging doen om die onder de knie te krijgen (Grappige tafferelen waren dat).

Ondertussen wisten we dat er in de buurt ook een `Crocodile farm` was. Die zijn we maandag gaan bezoeken. Spijtig genoeg worden die beestjes daar enkel gekweekt om voor hun huid. We waren vertrokken zonder geld, wisten wij veel dat ze daar dus ook een inkom vroegen... dat was wel even balen. De lange , drassige weg te voet voor niks? Eerst geprobeerd om zo binnen te geraken, maar dat lukte natuurlijk niet (zeker niet als blanke, denk ik). Dan maar voorgesteld of iemand kon mee lopen naar Carolina`s, want ons geld lag nog daar. Dat is dan uiteindelijk gelukt... de Malawianen hebben blijkbaar toch tijd genoeg en de slagzin `time is money` gaat hier zeker niet op. Op de farm zaten een 14.000-tal krokodillen. Alle leeftijden waren vertegenwoordigdg. De grote zitten natuurlijk niet bij de kleintjes, want die worden anders opgegeten.

Nog wat plaatjes van Lake Malawi (om in de sfeer te blijven!)

En om te eindeigen: 2 happy faces! (wat wil je na zo`n weekend)

Weekendje Mulanje

Blantyre, 26 februari 2008

Het weekend van 16 februari hebben we een poging ondernomen om naar Mount Mulanje te gaan. `The Island of Malawi` of te wel de hoogste berg van het land…
Kristien, Johannes (een Nederlandse jongen van de Lodge) en ik hadden besloten om voor het weekend een auto te huren en zo de mini-busjes (en ons leven risceren) te vermijden.

Vrijdag tegen 5 uur bracht de autoverhuurder zijn vehicel en die avond zijn we, nu we vervoer hadden, iets gaan eten in de Blue Elefant (een restaurant/club waar veel Europeanen rondhangen). Daar natuurlijk veel te lang blijven hangen. Om half 2 `s nachts lagen we in ons bed en we hadden afgesproken om zo vroeg mogelijk te vertrekken… maar ge kent da… wa treuzelen enz. Dus tegen 11 uur gepakt en gezakt richting Mulanje.

De verhuurder zei dat we de banden en vooral de linkervoorband nog moesten laten oppompen, dus wij in het eerste tankstation gestopt voor de `air pressure` en vol te tanken. Hier is het de omgekeerde wereld; ge krijgt dus een auto met een bijna lege tank en ge geeft hem ook zo terug…weinig logica, maar ja.
Bij het opblazen van de banden, begint de linker voorband te sissen (dus gewoon leeg te lopen)… dus wij dachten , maar goed dat we bij een garage zitten dat ze het kunnen fixen en de kosten gingen we wel terug recuperen van de autoverhuurder…

Daar een uur gezeten, en veel te veel betaald (MK 3500) konden we onze reis verder zetten. Na 20 minuten op de baan.. terug platte band (dezelfde)! Dit kon nu toch niet waar zijn… dan maar reserveband erop gezet (wij blij dat we een man bij hadden) en op een slakkentempo richting Mulanje.

Daar kwamen we tegen half vier aan… met in de veronderstelling dat het veel te laat zou zijn voor die berg te op te gaan, maar in het Office vertelden ze ons dat de eerste hut op 3 uur stappen (fast walkers) was, dus dat risico hebben we dan maar genomen.
Alleen (of te wel met 3 blanken) is het te gevaarlijk om de Mount te beklimmen, dus moesten we een guide of een porter inhuren… de porter was het goedkoopste (900 MK per dag), dus gingen we voor die optie… Dempster was zijn naam en hij droeg de rugzak van Kristien (de zwaarste)... heel vreemd gevoel om iemand in te huren om je rugzak te dragen. In het begin had ik daar allemaal wat meer problemen mee, maar alles went...

Met al mijn alpine-ervaring was deze berg toch een `tough one`. Zeer slechte wandelpaden, dus enorm opletten waar je je voeten plaatst. Het eerste stuk (de eerste 2 uur) was steil naar omhoog, dus gezweet hebben we zeker... maar wat ge er voor in de plaats krijgt... Kijk naar het uitzicht!

Fantastisch en ongelooflijk mooi!

Qua timing kon het niet beter (iets mocht toch meezitten)… tegen 6 uur waren we boven op Mount Mulanje… dan op geleide van het maanlicht naar de hut en dat was op z`n minst zeer speciaal. Tegen tien voor 7 kwamen we in de hut aan. Deze was veel te groot voor ons met 3… en we vreesden al voor de koude die ons tijdens de nacht zou overvallen (slaapzak hadden we niet bij, enkel een lakenzak en een groot, stoffig deken dat we voor MK 100 hadden geleend). Er was wel een open haard, dus die hebben we maar direct aangestoken. Ons diner bestond uit brood met kaas en/of een banaan en een warme Carlsberg…maar dat had ook wel z`n charme.

Daarna buiten op ons mega terras naar de volle maan zitten kijken, nog wat gebabbeld , de enige 3 mousse matrassen voor de open haard gelegd en gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we rond 9 uur terug naar beneden vertrokken. De afdaling was heel wat moeilijker, want het was vochtig en `slippery`…ben dus ook een paar keer op mijn bek gegaan, maar zonder ernstige gevolgen (wat schaafwonden, verder niks).

Tegen 12 uur waren we terug beneden aan het Office en we hadden honger als een paard… en ik miste mijn koffie nog het meest. Heel moeilijk om in Malawi een goede koffie te krijgen (meestal `slappe bak` zoals de Hollanders het zeggen)... we behelpen ons dan maar met de oploskoffie van Nestle, maar die hadden we - hoe kun je het raden - niet bij. In Malawi kun je de beste thee krijgen, maar koffie is precies niet hun ding.

We zaten natuurlijk nog met de reserveband op de auto, dus de volgende missie was de band voor de 2e keer laten maken...en hopelijk nu een groter succes dan de vorige poging.

Johannes, die de taak als chauffeur op zich nam vond het echt `arelaxed` (weer zo`n mooi Hollands woord???) om met die reserveband over de gravelwegen te bommelen... maar zoals altijd komt alles wel goed, dachten Kristien en ik. We vonden in Mulanje een Tyre fitter, die voor MK 3000 (na veel afdingen) de band ging repareren. Ondertussen hebben we nogmaals een `booke met kaas` gegeten en gewoon gewacht tot de band gemaakt was... meer konden we niet doen, want de warmte was weeral overdonderend. (Effe intermezzo: Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo bruin heb gezien als nu...na +/- een maand in Afrika te zitten).

Daarna zijn we naar het Nurse Hostel in Mulanje gereden dat Erika en Corneel voor ons hadden geregeld. Dit Nederlands koppel zijn Kristien en ik het weekend (9 feb) ervoor toevallig tegen gekomen in Blantyre...

Eigenlijk hadden we gepland om dat weekend naar Zomba te gaan, maar we zitten in het regenseizoen, dus de tropische regen viel er met bakken uit... wat doe je dan...een beetje lezen (jaja, zusje ben ondertussen al in je boek begonnen) en de was doen (een uur aan de (hand)was gezeten, maar eigenlijk wel plezant en ontspannend).

Tegen half 5 in de namiddag was zo wat de ergste regen over en Kristien en ik gingen het eens wagen om naar de suburbs te gaan. Kristien is daar zot van, ze zou gewoon haar boeltje pakken hier in de Kabula Lodge en bij de plaatselijke Afrikanen gaan wonen. Ik heb haar dat toch maar discreet uit het hoofd gepraat... Daar natuurlijk door iedereen aangeklampt, want iedereen wou wel met die Muzungu`s `babbelen. Muzungu is `blanke` in het Chichewa (de Malawiaanse taal) en vooral kinderen roepen je constant toe en bekijken je als een attractie (sommige kinderen hebben nog nooit ene blanke gezien). Nu begin ik wel te begrijpen hoe de paus zich in de pausmobiel moet voelen...

Dus de tijd uit het oog verloren, veel `verlet` met de locals en een weg genomen die we niet kenden...het schemerlicht begon al te vallen, dus maken dat we terug in Blantyre waren...bijna terug in de Kabula Lodge spraken 2 blanken ons aan met `Can I ask you a question?` begeleidend met een mega Hollands accent... 2 verloren zielen in Blantyre die blij waren nog mensen met dezelfde huidskleur in het donker te zien. Dit waren Erika en Corneel die in Mulanje verbleven, maar niet meer terug geraakten (Mulanje ligt ong op 50 km van Blantyre) en op zoek waren naar een slaapplaats. Wij hebben ze dan maar meegenomen naar onze Lodge... Toffe mensen! Tijdens het eten nog wat gebabbeld over onze eerste ervaringen in het ziekenhuis.

En zo besloten we het volgend weekend naar Mulanje te gaan en hun eens een bezoekje te brengen alsook het Mulanje Mission Hospital waar Erika voor 8 maanden als verpleegster werkt.

Ons eerst geinstalleerd in het Hostel en tegen 6 uur werden we bij Erika en Corneel verwacht voor het eten. Het was een hartelijk ontvangst.

Dan toch maar een douche genomen in hun huisje, want in het Hostel was er geen stromend water ,maar enkel een grote ton die ze elke dag bijvulden (als het gemakkelijk gaat waarom niet, he en het werd ons ook aangeboden). Die ton moest voor heel de badkamer gebruikt worden...douche, WC doorspoelen, tanden poetsen.

Het eten was verrukkelijk...eindelijk nog eens pasta in overvloed na een hele week rijst met kip te hebben gegeten. En Erika had ook filterkoffie (meegenomen uit Nederland)...wat was ik jaloers!

Uitgeteld van de dag zijn we maar eens vroeg gaan slapen... maar het was voor mij `Lariamdag`, dus zeer onrustig geslapen. En we sliepen daar ook met 3 in een kamertje (2 bedden met muskietennet), maar ons Kristien zat er niks mee in om op een matteke op de grond te slapen.

De volgende dag hadden de nurses hun grote eindexamen, dus tegen 5 uur `s morgens moesten ze naar de kerk gaan... veel rumoer, gezang... dus niet ook niet echt goed geslapen en bijgeslapen.

In de voormiddag heeft Erika ons een rondleiding gegeven in het Mulanje Mission Hospital. Wat mij opviel was dat het daar veel verzorgder was dan bij ons in Queens. Maar ook veel minder `admissions`, minder zieken, minder geuren...

In de namiddag nog een wandeling gemaakt en zo aan de praat geraakt met wat plaatselijke kinderen (die Engels konden, wat zeer zeldzaam is in Malawi)... dat werkt natuurlijk goed om het ijs te breken. De kinderen namen ons mee om hun huisjes te laten zien.

Daar aangekomen, werden we als koningen behandeld. De paar `stoelen` die ze daar hadden werden direct aan ons aangeboden... dan wat met de ouders gebabbeld en ondertussen gingen de vrouwen eten voor ons koken (wij hadden dat natuurlijk niet door). Wanneer we wilden doorgaan, was het eten klaar... Nsima met gekookte pompoenbladeren (met heel veel zout), een gebakken maiskolf en een advokado. Eigenlijk diner op basis van alles wat er in de tuin stond.

Weigeren was geen optie! Wij maar bang dat als we dat zouden opeten de volgende dagen geteisterd zouden worden met de `scheiterei`, maar geen van ons heeft enige darmlast ondervonden. Dus mooi was dat...

Wij wouden iets terug doen voor dat gezin. We hadden opgevangen dat er geen geld was voor `exercise books`, dus dachten we misschien is dat nog wel een optie om de kinderen mee te helpen zo goed mogelijk hun schoolopleiding te laten volgen... want het Malawiaans onderwijs is een complete ramp. Gewoon geld geven vonden wij geen optie. De vrouwen vroegen zeep, dus dat kon er ook nog wel af. Op met z`n allen naar de plaatselijke markt en daar 10 exercise books gekocht voor MK 200 (1 euro) en 4 klotten zeep ook voor MK 200. Wanneer we afscheid namen, vroeg de nonkel Andrew natuurlijk ook nog wat geld... dat was eigenlijk zowat de donder op de aangename ontmoeting. Altijd maar geld vragen... op den duur wordt je dat ook wel moe. T is niet dat wij `er zo warm in zitten`, maar in vergelijking met hun zijn wij als `arme geneeskunde studentjes `echt wel millionairs

Afscheid genomen van Erika en Corneel en terug richting Blantyre... want de volgende dag riep de plicht terug. Weer vroeg opstaan om tegen 8 uur in het ziekenhuis te zijn.

Queen Elisabeth Central Hospital PART ONE

Blantyre, 19 februari 2008

Na 2 weken in het ziekenhuis te hebben gewerkt is het wel tijd geworden voor een update naar de buitenwereld toe.
Maandag 4 februari was voor ons toch wel een spannende dag nl onze eerste dag in het Queen Elisabeth Central Hospital… De dag voordien waren we een kijkje gaan nemen in het ziekenhuis bij wijze van anticipatie. Bij deze wisten we toch al waar het ziekenhuis zich bevond en om hoe laat we er moesten zijn.

Het eerste wat mij opviel was dat alles zo plat is (bij ons bouwen ze in de hoogte, maar hier in Blantyre in de breedte), dus het ziekenhuis domein is zeer uitgestrekt. Allemaal gangen die samen komen, geen logica en vooral geen aanduidingen…ik snap niet hoe die Malawianen het hier allemaal terugvinden??? Dus serieus wat verloren gelopen de eerste 2 dagen.

Elke dag beginnen ze `s morgens om 8u met de overdracht (van de nacht) in de grootste zaal die ze daar hebben… en dat is nogal een drukke bedoening,
Veel aanwezigen : alle medical students die op dat ogenblik in het Department of Medicine stage lopen zijn verplicht aanwezig te zijn, alsook de clinical officers (dat is een opleiding van 3 jaar tussen geneeskunde en verpleegkunde). Deze mensen doen eigenlijk hetzelfde werk als een dokter en ze mogen zelfs na hun opleiding medicatie voorschrijven… maar hebben enkel een andere aanspreektitel. Deze opleiding bestaat enkel in Afrikaanse landen omdat hier zo`n groot tekort is aan dokters dat de mensen die niet zo academisch gericht zijn ook in de mallemolen kunnen meedraaien.
Dus clinical wil zeggen echt leren uit de kliniek.
Dan zitten er nog de residents, de consultants (dit zijn allemaal Europese dokters, vl uit de UK) en Prof. Zijlstra (jaja, een Nederlander), het hoofd van de Interne Geneeskunde waar ik mijn eerste maand stage loop …
Elke dag moeten enkele laatste jaars studenten geneeskunde (in Malawi is de opleiding maar 5 jaar) tijdens deze `morning meetings` een casus presenteren. En hier doen ze dat ook met een geprojecteerde Power Point presentatie.
En daar worden de studenten achteraf nogal aan de tand gevoeld, man man…de prof en aanhang schieten daar hun vragen af en ik moet zeggen dat ik af en toe toch ook heel diep moet graven om het antwoord te weten en soms weet ik het ook niet, hoor.

Het probleem hier in Afrika is dat de patienten niet voor een `prul` naar het ziekenhuis komen, maar enkel als ze al half dood zijn…dus zit je meestal met veel problemen tegelijk en veel complicaties…
80 tot 90 procent van de patienten op onze afdeling zijn HIV positief… dus je kan je al voorstellen dat ik de voorbije 2 weken al heel veel HIV en AIDS gerelateerde complicaties gezien heb die ik waarschijnlijk in Belgie nooit meer ga zien.

Daarnaast zitten malaria, tuberculose, sepsis, hartfalen en leveraandoeningen (meestal niet door de alcohol, maar hier vooral door een chronische Hepatitis B infectie …)
ook zeker in de top 5 van onze afdeling…

De eerste dag na de morning meeting heeft een Intern (Denny, een toffe madam van Pakistaanse afkomst) mij rondgeleid in de verschillende Wards. De interne geneeskunde heeft 4 zalen nl een male ward, een female ward, een TB ward en een admission ward…
Tijdens deze rondleiding werd ik bedolven door zoveel geuren tegelijk dat mijn maag echt aan het ronddraaien was … een mengelmoes van allerlei geuren (lichaamsgeuren, wondgeuren, etensgeuren, kuisproducten…), wat je reukorgaan dus als een verschrikkelijke stank ervaart…
Ook visueel moest ik wel effe acclimatiseren…patienten liggen met meer dan 80 op een zaal, de bedden tegen elkaar gepropt en als er geen bed meer vrij is worden ze gewoon op de grond gelegd en in de gang… en bij ons doen de mensen moeilijk als ze geen eenspersoonskamer kunnen krijgen, enfin soit...

Wordt vervolgd!

Aankomst Blantyre, Malawi

Blantyre, 6 februari 2008

Vorige zaterdag (02/02/`08) zijn we dan eindelijk in Malawi (Blantyre) aangekomen.

De laatste dag Zuid -Afrika hebben we nog de winelands gedaan en vooral het stadje Paarl waar de Afrikaanse taal ontstaan is. Daar hebben we het Afrikaans taalmonument en het Taalmuseum bezocht. Het Afrikaans is heel goed te verstaan als de mensen niet te snel babbelen, en zeker als je het geschreven ziet (eigenlijk een oud soort Nederlands).

Maar goed...onze laatste avond Cape Town Backpackers verliep ook niet zonder kleerscheuren. Tegen 20u waren we terug van onze trip en we dachten snel een doucheke te nemen vooraleer te koken en onze valies voor Malawi te prepareren. Ge kunt het al raden: natuurlijk tijdens het douchen electriciteitspanne...al maar goed dat ik in onze kamer aan het douchen was. Ik dacht ik blijf hier effe staan en dan zal er wel terug licht zijn, maar nadda...dus al voelend aan de muren mijn bed teruggevonden. Dan valies maken met onze Petzl dat ging nog, maar er was natuurlijk geen werkend vuur waar we op konden koken...enfin, dan hebben we maar wat rauwe paprikas en komkommers gegeten, en onze steak en rijst gedonneerd aan een Brits koppel. Iedereen was aan het verzamelen in de bar, waar het heel gezellig was met kaarsjes en drank. Daar hoorden we dat heel de stad zonder electriciteit zat ??? en wij dachten...nee dat gaat weer problemen voor onze vlucht opleveren...maar rond 2u `s nachts sprong opeens het licht in de kamer weer aan en wij natuurlijk gelukkig...nog effe verder geslapen en om half 5 opgestaan en dan verder naar de luchthaven met ons huurautootje.

Eerst nog in Johannesburg geland en daarna Blantyre. Vermoeiende voormiddag was dat!

Groen groen groen, was de eerste indruk vanuit de lucht, En het luchthaventje van Blantyre was o zo schattig klein. 1 start en landingsbaan en een itsi pitsi klein luchthavengebouwtje maar wel veel politie zodat je niet zomaar hun land kon binnenglippen.De taxi hadden we op voorhand geboekt, dus de taxichauffeur stond ons al op te wachten...en natuurlijk een hele resem mensen die onze valies wilden dragen in ruil voor een `tip`...heel de rit hebben kristien en ik niks gezegd, gewoon gekeken, indrukken en vooral geuren opgenomen... die rit was toch wel zeer speciaal. Dan aangekomen in de Kabula Lodge (onze verblijfplaats voor de komende 3 maanden)...met een paradijslijke tuin incl palmbomen en ongelooflijk vriendelijke mensen, hebben we ons kamertje geinstalleerd... eindelijk een plaatsje waar we onze spullen deftig konden leggen, want in Kaapstad in de dorm met 8 bedden was het een complete chaos (snap niet dat ik niets ben kwijtgespeeld daar).

En dat mag ik zeker niet vergeten te vermelden; Kristien was vandaag (2 feb) ook jarig. Dus wij dachten eens goed te koken, maar eerst nog winkels zien te vinden. In de lodge eens goed geinformeerd en er was in de buurt (20 min stappen) een supermarkt... Peoples heet die en ge kunt daar dus echt alles krijgen wat ge bij ons kunt krijgen (heel bizar eigenlijk). Ik was daar dus niet goed van om een hele rayon vol met alle Colgate tandpasta te zien met nog een groter assortiment dan bij ons. Maar als ge dan buiten komt zit ge terug tussen de bedelende mensen.
`s Avonds hebben we dan rijst gekookt, met een goed stuk beef (dat we steenhard hadden laten bakken, omdat we het niet echt vertrouwden...) samen met abrikozen uit blik en een fleske wijn om te klinken op Kristien haar verjaardag en het onbekende dat nog zou komen.

Wijn niet te betalen daar... MK 1500 voor de goedkoopste fles (ong 8 euro), maar gelukkig is er in Blantyre ook een Carlsberg brouwerij en bijgevolg heel goedkope pintjes (ong 30 eurocent per pint). En dat hadden we snel door...

Op de lodge heel toffe mensen, vnl mensen die in het Queen Elisabeth ziekenhuis werken... alle mogelijke europese nationaliteiten.

Zondag hebben we - zoals het hoort- uitgeslapen tot ongeveer 11u. Daarna op zoek gegaan naar het ziekenhuis waar we de volgende dag zouden beginnen. Toch wel spannend, hoor.
Van de Kabula naar het ziekenhuis is de kortste weg te voet ong 1 uur stappen en Kristien en ik vonden de gedachte om te voet naar `ons werk` te gaan alvast een uitdaging. Dus hebben we dan ook besloten om elke dag te voet te gaan, want in die mini-busjes zet je letterlijk elke rit je leven op het spel. Die busjes zijn zo krakkemikkig en volgepropt met mensen dat wij het toch niet vertrouwden. En een fiets is ook heel moeilijk te vinden.
Dat wil zeggen om 6 uur opstaan om zeker tegen 6u50 te kunnen vertrekken om om 8 uur op de staff te zijn voor de overdracht van de nacht. Voor 2 avondmensen als wij was dat wel effe slikken... Het leven begint hier enorm vroeg en raar maar waar liggen wij tegen half tien toch in ons beddeke (dat is al jaren geleden, denk ik).

In de volgende mail zal ik jullie (eindelijk) over het ziekenhuis vertellen. Indukken en pathologieen... Dus wordt vervolgd!

Tot snel!

Weekje Kaapstad

Cape Town, 30 januari 2008

Zoals jullie weten zijn Kristien en ik vorige week vrijdag (25/01/`08) richting Kaapstad vertrokken. Het begon al goed met een dikke 2 uur vertraging in Brussel, dus ge kunt het al raden: de aansluitende vlucht naar Kaapstad gemist. Dan maar een vlucht later met een andere maatschappij (South African Airlines ipv British Airways) richting Kaapstad... na 12 uur daar aangekomen, was onze bagage in Londen achtergebleven...wanneer zou die arriveren ???

Al een chance dat ik in mijn handbagage nog wat kleren, onderbroeken en een handdoek had zitten, zodat we onze bagageloze dagen doorkonden.

Bij kristien zaten enkel medische boeken, handschoenen en CD`s in de handbagage, dus moesten we zeer spaarzaam met de kledij zijn en deze ook delen. In onze jeugdherberg hebben we dan ook douchegel en shampoo mogen lenen van onze roommates...die hadden nogal een medelijden met ons, seg...

In de luchthaven hebben we direct een shuttlebus naar de Cape town Backpackers genomen, dat mochten we ons wel gunnen nu we zonder bagage zaten. De warmte was in het begin overweldigend (gemiddeld rond de 30 graden en een heldere blauwe hemel), dus tijd voor wat acclimatisatie, want ons wintervelleke was die boost duidelijk mog niet gewend... en natuurlijk zaten onze sandallen en sletsen in de achtergebleven bagage.

Zondag was onze babage gearriveerd in de jeugdherberg en we konden wel een gat in de lucht springen.... ook mijn anti-hiv kit voor in Malawi zat daar in, dus zat een beetje met de `peupers`.

Nu over ons verblijf...Kaapstad is een kleine, levendige stad.

Vooral buiten de stad begint het mooi te worden.

Zo hebben we zondag de Tafelberg beklommen. Toch een sereiuze klim in de blakende zon, maar absoluut de moeite! Als je daar boven staat heb je een magnifiek beeld over de stad en de zee...maar natuurlijk een beetje verbrand. Eigenlijk ben ik zeer snel gewend geraakt dat het hier zomer is...opmerkelijk!

En in de namiddag zijn we naar Kirstenbosch geweest, dat is een heel `garden complex`, waar ze elke zondag in de zomer een concert doen.

Dan maandag de haven, Waterfront en Robben Island (waar Nelson Mandela gevangen zat) gedaan... een zeer toeristische aangelegenheid en je betaalt dan ook de prijzen van bij ons. Dinsdag hebben we voor de rest van de week een autootje gehuurd.

Kristien is ondertussen al een goede linksrijdende chauffeur geworden...mijn taak blijft beperkt tot het navigeren en zo vormen wij een goed team op de weg!

In `t begin was het toch wel aanpassen alles zo omgedraaid.

Dan zijn we naar het zuidelijkste punt van Afrika gereden, nl Cape Point met Kaap de Goede Hoop... en als ge daar staat voelt ge u zo klein met de wind die van alle kanten samen komt, incl een zeer ruwe zee. Gewoonweg Fantastisch!!!!

Gisteren zowat de toerist uitgehangen en wat beaches gedaan.

Vandaag Stellenbosch... een zeer Westers en Europees stadje met zijn eigen universiteit, die we uiteraard ook zijn gaan bezoeken.

En last but not least; morgen gaan we (op onze laatste dag) de wijnroute; Stellenbosch, Paarl, Franschoek doen...

Vrijdagnacht begint deel 2 van het avontuur: vliegtuig richting Malawi... we zullen in een heel andere wereld belanden, vrees ik (want Kaapstad is wel zeer Westers).

Wordt vervolgd...