Het leven zoals het is `QECH` PART TWO

Ondertussen zijn we een maand verder en ben ik geroteerd naar chirurgie. Eigenlijk vond ik het spijtig om iedereen op de interne achter te laten. De Malawiaanse geneeskundestudenten zijn over het algemeen niet echt sociale mensen, dus het was wel een beproeving om hun vertrouwen te winnen. Dan heb je daar zoveel energie in gestoken en nu moet ik weer van O beginnen.

Vorige week aan de lopende band meningitis doden. Vrijdag tijdens de ward round nog een jongeman van onze leeftijd gezien die alle klassieke tekenen van een bacteriele meningitis had en dat is op dat moment zeer leerrijk (had ik in Belgie nog niet gezien) ... je hangt boven zijn hoofd om met de oftalmoscoop het papiloedeem te bewonderen... en dan maar hopen dat je zelf de infectie niet opscharreld. Je weet ook wel dat de kans zeer klein is dat deze man het einde van de dag gaat halen...hier is het elke minuut balanceren op de slappe koord tussen leven en dood.
Dan via de medical students (vertaling in Chichewa) dit voorzichtig aan de guardian aanbrengen... en inderdaad, om 4 u in de namiddag lag er laken over deze patient zijn hoofd.

Ook mijn eerste lumbale puncties gedaan, was wel spannend... en allemaal gelukt (was wel fier op mezelf). Hier worden zoveel LP`s gedaan, dat ik deze kans toch niet kon laten liggen om er mijn vuurdoop van te maken.

Elke dag sterven er wel een paar patienten in onze ward (ik heb een hele maand in ward 3B gestaan = de male ward). Wanneer de dood vastgesteld is, begint er een gezamalijk gekrijs bij de betrokken familieleden/guardians. Je hoort dat allemaal wel... de treurende guardians, maar je wil er zo ver mogelijk met je gedachte vandaan blijven. Dit `geluid` gaat echt door merg en been en dan staat mijn hart toch ook effe stil, maar tijd om er verder over na te denken is er niet(misschien al goed) . Al die miserie doet mij eigenlijk heel wat minder dan een paar weken geleden, maar hoop nu niet dat ik er helemaal immuun voor geworden ben.

Om dan de stilte in de ward te bewaren, worden de guardians door de `security`/ watchman naar buiten geleid.
Hier in het ziekenhuis zit aan iedere deur een watchman om de veiligheid te bewaren, maar vooral de mensenmassa onder controle te houden.
Maar als blanke kan je overal binnen en buiten lopen...heel vreemd...de patienten hebben een blind vertrouwen in je...

Hier in Queens is het over het algemeen een complete chaos. Ik hoorde een Schotse dokter de eerste week nog heel chagrijnig in de gangen zeggen `The Malawians have the slowest walk of the world`, maar het is niet enkel de `walk`, maar alles gaat hier zo traag... als er onderzoeken worden aangevraagd, worden deze in de helft van de tijd niet uitgevoerd... er wordt heel weinig verantwoordelijkheid genomen. Ze steken het altijd maar op het feit dat ze zo arm zijn, maar dat is volgens mij maar een gemakkelijk excuus... Als wij op die manier in Belgie zouden handelen, zouden we onze medische carriere direct moeten opbergen.
Dus ik heb mij al wel geergerd aan de laxheid van de mensen en het feit dat alles zo traag gaat... ze zeggen dat alles went, maar het probleem is dat je op die manier ook wel voor je tijd gaat nemen... anders is het toch maar wachten geblazen.
Stomme dingen zoals het internet is hier ook zo traag... soms duurt het een kwartier voor je ingelogd bent, maar ja mag mij daar niet te veel in opjagen.

De stage chirurgie is ook wel de moeite... op stuivenberg moest ik constant assisteren bij Gastric Bypasses, maagringen enz bijna allemaal met laparoscopie gedaan... hier is het natuurlijk wel een ander paar mouwen. Veel bulten en dan spreek ik over kanker in een verder gevorderd stadium.. de operaties zijn dan ook meestal een meer bloederige bedoening dan in Belgie... dus echt wel oppassen geblazen dat je jezelf niet prikt of snijt. Hier doen ze bij de grote orthopedische operaties toch ook 2 paar steriele handschoenen aan, en veiligheidsbril moet ook altijd opgezet worden... op preventief vlak zitten we toch bij de belgische manier van werken.

Zo hebben we deze week bij een jongedame een bovenbeenamputie gedaan omdat zij een lymfoom in de femur had. In Belgie is deze kanker eigenlijk redelijk goed te behandelen met een combinatiechemotherapie die ze CHOP noemen, maar in Malawi is deze niet verkrijgbaar wegens te duur... dus het enige curatieve dat ze kunnen doen is een amputatie. Daarna begint natuurlijk ook de merde van de prothesen.
Ook al enkele tetanos patienten gezien... en heel veel brandwonden, en dan echt wel heel uitgebreide. Kleine kinderen die tegen een paraffinelamp zijn gekropen en zo meestal hun gezicht en/of extremiteiten verbrand hebben. Iets Flamazine-achtig hebben ze hier niet, dan behandelen ze de branwonden na de acute fase met honing en soms met zinkoxide.
Op de female ward van de Burn Unit liggen meestal patienten die tijdens het koken een epileptische aanval hebben gedaan... het grote probleem hier is dat ze denken dat die aanvallen besmettelijk zijn, dus laten de omstaanders deze vrouwen gewoon liggen om ook geen seizures te krijgen... waardoor ze maar meer en meer verbrand geraken... it`s a sad sad situation`.
Hier worden dan ook aan de lopende band greffes aangelegd, maar de donorplaats geraakt heel dikwijls geinfecteerd... voor deze infecties (meestal met Pseudomonas, die dan een groen beslag geven), worden dan huis, tuin en keukenmiddeltjes gebruikt...nl Vinegear 10 procent in water 2 x per dag appliceren (ik zou de meeste Belgen hun gezicht wel eens willen zien, als dit als behandeling voorgesteld wordt) en na een week is de infectie meestal opgeklaard... spectaculair noem ik dat.