Weekendje Mulanje

Blantyre, 26 februari 2008

Het weekend van 16 februari hebben we een poging ondernomen om naar Mount Mulanje te gaan. `The Island of Malawi` of te wel de hoogste berg van het land…
Kristien, Johannes (een Nederlandse jongen van de Lodge) en ik hadden besloten om voor het weekend een auto te huren en zo de mini-busjes (en ons leven risceren) te vermijden.

Vrijdag tegen 5 uur bracht de autoverhuurder zijn vehicel en die avond zijn we, nu we vervoer hadden, iets gaan eten in de Blue Elefant (een restaurant/club waar veel Europeanen rondhangen). Daar natuurlijk veel te lang blijven hangen. Om half 2 `s nachts lagen we in ons bed en we hadden afgesproken om zo vroeg mogelijk te vertrekken… maar ge kent da… wa treuzelen enz. Dus tegen 11 uur gepakt en gezakt richting Mulanje.

De verhuurder zei dat we de banden en vooral de linkervoorband nog moesten laten oppompen, dus wij in het eerste tankstation gestopt voor de `air pressure` en vol te tanken. Hier is het de omgekeerde wereld; ge krijgt dus een auto met een bijna lege tank en ge geeft hem ook zo terug…weinig logica, maar ja.
Bij het opblazen van de banden, begint de linker voorband te sissen (dus gewoon leeg te lopen)… dus wij dachten , maar goed dat we bij een garage zitten dat ze het kunnen fixen en de kosten gingen we wel terug recuperen van de autoverhuurder…

Daar een uur gezeten, en veel te veel betaald (MK 3500) konden we onze reis verder zetten. Na 20 minuten op de baan.. terug platte band (dezelfde)! Dit kon nu toch niet waar zijn… dan maar reserveband erop gezet (wij blij dat we een man bij hadden) en op een slakkentempo richting Mulanje.

Daar kwamen we tegen half vier aan… met in de veronderstelling dat het veel te laat zou zijn voor die berg te op te gaan, maar in het Office vertelden ze ons dat de eerste hut op 3 uur stappen (fast walkers) was, dus dat risico hebben we dan maar genomen.
Alleen (of te wel met 3 blanken) is het te gevaarlijk om de Mount te beklimmen, dus moesten we een guide of een porter inhuren… de porter was het goedkoopste (900 MK per dag), dus gingen we voor die optie… Dempster was zijn naam en hij droeg de rugzak van Kristien (de zwaarste)... heel vreemd gevoel om iemand in te huren om je rugzak te dragen. In het begin had ik daar allemaal wat meer problemen mee, maar alles went...

Met al mijn alpine-ervaring was deze berg toch een `tough one`. Zeer slechte wandelpaden, dus enorm opletten waar je je voeten plaatst. Het eerste stuk (de eerste 2 uur) was steil naar omhoog, dus gezweet hebben we zeker... maar wat ge er voor in de plaats krijgt... Kijk naar het uitzicht!

Fantastisch en ongelooflijk mooi!

Qua timing kon het niet beter (iets mocht toch meezitten)… tegen 6 uur waren we boven op Mount Mulanje… dan op geleide van het maanlicht naar de hut en dat was op z`n minst zeer speciaal. Tegen tien voor 7 kwamen we in de hut aan. Deze was veel te groot voor ons met 3… en we vreesden al voor de koude die ons tijdens de nacht zou overvallen (slaapzak hadden we niet bij, enkel een lakenzak en een groot, stoffig deken dat we voor MK 100 hadden geleend). Er was wel een open haard, dus die hebben we maar direct aangestoken. Ons diner bestond uit brood met kaas en/of een banaan en een warme Carlsberg…maar dat had ook wel z`n charme.

Daarna buiten op ons mega terras naar de volle maan zitten kijken, nog wat gebabbeld , de enige 3 mousse matrassen voor de open haard gelegd en gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we rond 9 uur terug naar beneden vertrokken. De afdaling was heel wat moeilijker, want het was vochtig en `slippery`…ben dus ook een paar keer op mijn bek gegaan, maar zonder ernstige gevolgen (wat schaafwonden, verder niks).

Tegen 12 uur waren we terug beneden aan het Office en we hadden honger als een paard… en ik miste mijn koffie nog het meest. Heel moeilijk om in Malawi een goede koffie te krijgen (meestal `slappe bak` zoals de Hollanders het zeggen)... we behelpen ons dan maar met de oploskoffie van Nestle, maar die hadden we - hoe kun je het raden - niet bij. In Malawi kun je de beste thee krijgen, maar koffie is precies niet hun ding.

We zaten natuurlijk nog met de reserveband op de auto, dus de volgende missie was de band voor de 2e keer laten maken...en hopelijk nu een groter succes dan de vorige poging.

Johannes, die de taak als chauffeur op zich nam vond het echt `arelaxed` (weer zo`n mooi Hollands woord???) om met die reserveband over de gravelwegen te bommelen... maar zoals altijd komt alles wel goed, dachten Kristien en ik. We vonden in Mulanje een Tyre fitter, die voor MK 3000 (na veel afdingen) de band ging repareren. Ondertussen hebben we nogmaals een `booke met kaas` gegeten en gewoon gewacht tot de band gemaakt was... meer konden we niet doen, want de warmte was weeral overdonderend. (Effe intermezzo: Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo bruin heb gezien als nu...na +/- een maand in Afrika te zitten).

Daarna zijn we naar het Nurse Hostel in Mulanje gereden dat Erika en Corneel voor ons hadden geregeld. Dit Nederlands koppel zijn Kristien en ik het weekend (9 feb) ervoor toevallig tegen gekomen in Blantyre...

Eigenlijk hadden we gepland om dat weekend naar Zomba te gaan, maar we zitten in het regenseizoen, dus de tropische regen viel er met bakken uit... wat doe je dan...een beetje lezen (jaja, zusje ben ondertussen al in je boek begonnen) en de was doen (een uur aan de (hand)was gezeten, maar eigenlijk wel plezant en ontspannend).

Tegen half 5 in de namiddag was zo wat de ergste regen over en Kristien en ik gingen het eens wagen om naar de suburbs te gaan. Kristien is daar zot van, ze zou gewoon haar boeltje pakken hier in de Kabula Lodge en bij de plaatselijke Afrikanen gaan wonen. Ik heb haar dat toch maar discreet uit het hoofd gepraat... Daar natuurlijk door iedereen aangeklampt, want iedereen wou wel met die Muzungu`s `babbelen. Muzungu is `blanke` in het Chichewa (de Malawiaanse taal) en vooral kinderen roepen je constant toe en bekijken je als een attractie (sommige kinderen hebben nog nooit ene blanke gezien). Nu begin ik wel te begrijpen hoe de paus zich in de pausmobiel moet voelen...

Dus de tijd uit het oog verloren, veel `verlet` met de locals en een weg genomen die we niet kenden...het schemerlicht begon al te vallen, dus maken dat we terug in Blantyre waren...bijna terug in de Kabula Lodge spraken 2 blanken ons aan met `Can I ask you a question?` begeleidend met een mega Hollands accent... 2 verloren zielen in Blantyre die blij waren nog mensen met dezelfde huidskleur in het donker te zien. Dit waren Erika en Corneel die in Mulanje verbleven, maar niet meer terug geraakten (Mulanje ligt ong op 50 km van Blantyre) en op zoek waren naar een slaapplaats. Wij hebben ze dan maar meegenomen naar onze Lodge... Toffe mensen! Tijdens het eten nog wat gebabbeld over onze eerste ervaringen in het ziekenhuis.

En zo besloten we het volgend weekend naar Mulanje te gaan en hun eens een bezoekje te brengen alsook het Mulanje Mission Hospital waar Erika voor 8 maanden als verpleegster werkt.

Ons eerst geinstalleerd in het Hostel en tegen 6 uur werden we bij Erika en Corneel verwacht voor het eten. Het was een hartelijk ontvangst.

Dan toch maar een douche genomen in hun huisje, want in het Hostel was er geen stromend water ,maar enkel een grote ton die ze elke dag bijvulden (als het gemakkelijk gaat waarom niet, he en het werd ons ook aangeboden). Die ton moest voor heel de badkamer gebruikt worden...douche, WC doorspoelen, tanden poetsen.

Het eten was verrukkelijk...eindelijk nog eens pasta in overvloed na een hele week rijst met kip te hebben gegeten. En Erika had ook filterkoffie (meegenomen uit Nederland)...wat was ik jaloers!

Uitgeteld van de dag zijn we maar eens vroeg gaan slapen... maar het was voor mij `Lariamdag`, dus zeer onrustig geslapen. En we sliepen daar ook met 3 in een kamertje (2 bedden met muskietennet), maar ons Kristien zat er niks mee in om op een matteke op de grond te slapen.

De volgende dag hadden de nurses hun grote eindexamen, dus tegen 5 uur `s morgens moesten ze naar de kerk gaan... veel rumoer, gezang... dus niet ook niet echt goed geslapen en bijgeslapen.

In de voormiddag heeft Erika ons een rondleiding gegeven in het Mulanje Mission Hospital. Wat mij opviel was dat het daar veel verzorgder was dan bij ons in Queens. Maar ook veel minder `admissions`, minder zieken, minder geuren...

In de namiddag nog een wandeling gemaakt en zo aan de praat geraakt met wat plaatselijke kinderen (die Engels konden, wat zeer zeldzaam is in Malawi)... dat werkt natuurlijk goed om het ijs te breken. De kinderen namen ons mee om hun huisjes te laten zien.

Daar aangekomen, werden we als koningen behandeld. De paar `stoelen` die ze daar hadden werden direct aan ons aangeboden... dan wat met de ouders gebabbeld en ondertussen gingen de vrouwen eten voor ons koken (wij hadden dat natuurlijk niet door). Wanneer we wilden doorgaan, was het eten klaar... Nsima met gekookte pompoenbladeren (met heel veel zout), een gebakken maiskolf en een advokado. Eigenlijk diner op basis van alles wat er in de tuin stond.

Weigeren was geen optie! Wij maar bang dat als we dat zouden opeten de volgende dagen geteisterd zouden worden met de `scheiterei`, maar geen van ons heeft enige darmlast ondervonden. Dus mooi was dat...

Wij wouden iets terug doen voor dat gezin. We hadden opgevangen dat er geen geld was voor `exercise books`, dus dachten we misschien is dat nog wel een optie om de kinderen mee te helpen zo goed mogelijk hun schoolopleiding te laten volgen... want het Malawiaans onderwijs is een complete ramp. Gewoon geld geven vonden wij geen optie. De vrouwen vroegen zeep, dus dat kon er ook nog wel af. Op met z`n allen naar de plaatselijke markt en daar 10 exercise books gekocht voor MK 200 (1 euro) en 4 klotten zeep ook voor MK 200. Wanneer we afscheid namen, vroeg de nonkel Andrew natuurlijk ook nog wat geld... dat was eigenlijk zowat de donder op de aangename ontmoeting. Altijd maar geld vragen... op den duur wordt je dat ook wel moe. T is niet dat wij `er zo warm in zitten`, maar in vergelijking met hun zijn wij als `arme geneeskunde studentjes `echt wel millionairs

Afscheid genomen van Erika en Corneel en terug richting Blantyre... want de volgende dag riep de plicht terug. Weer vroeg opstaan om tegen 8 uur in het ziekenhuis te zijn.

Queen Elisabeth Central Hospital PART ONE

Blantyre, 19 februari 2008

Na 2 weken in het ziekenhuis te hebben gewerkt is het wel tijd geworden voor een update naar de buitenwereld toe.
Maandag 4 februari was voor ons toch wel een spannende dag nl onze eerste dag in het Queen Elisabeth Central Hospital… De dag voordien waren we een kijkje gaan nemen in het ziekenhuis bij wijze van anticipatie. Bij deze wisten we toch al waar het ziekenhuis zich bevond en om hoe laat we er moesten zijn.

Het eerste wat mij opviel was dat alles zo plat is (bij ons bouwen ze in de hoogte, maar hier in Blantyre in de breedte), dus het ziekenhuis domein is zeer uitgestrekt. Allemaal gangen die samen komen, geen logica en vooral geen aanduidingen…ik snap niet hoe die Malawianen het hier allemaal terugvinden??? Dus serieus wat verloren gelopen de eerste 2 dagen.

Elke dag beginnen ze `s morgens om 8u met de overdracht (van de nacht) in de grootste zaal die ze daar hebben… en dat is nogal een drukke bedoening,
Veel aanwezigen : alle medical students die op dat ogenblik in het Department of Medicine stage lopen zijn verplicht aanwezig te zijn, alsook de clinical officers (dat is een opleiding van 3 jaar tussen geneeskunde en verpleegkunde). Deze mensen doen eigenlijk hetzelfde werk als een dokter en ze mogen zelfs na hun opleiding medicatie voorschrijven… maar hebben enkel een andere aanspreektitel. Deze opleiding bestaat enkel in Afrikaanse landen omdat hier zo`n groot tekort is aan dokters dat de mensen die niet zo academisch gericht zijn ook in de mallemolen kunnen meedraaien.
Dus clinical wil zeggen echt leren uit de kliniek.
Dan zitten er nog de residents, de consultants (dit zijn allemaal Europese dokters, vl uit de UK) en Prof. Zijlstra (jaja, een Nederlander), het hoofd van de Interne Geneeskunde waar ik mijn eerste maand stage loop …
Elke dag moeten enkele laatste jaars studenten geneeskunde (in Malawi is de opleiding maar 5 jaar) tijdens deze `morning meetings` een casus presenteren. En hier doen ze dat ook met een geprojecteerde Power Point presentatie.
En daar worden de studenten achteraf nogal aan de tand gevoeld, man man…de prof en aanhang schieten daar hun vragen af en ik moet zeggen dat ik af en toe toch ook heel diep moet graven om het antwoord te weten en soms weet ik het ook niet, hoor.

Het probleem hier in Afrika is dat de patienten niet voor een `prul` naar het ziekenhuis komen, maar enkel als ze al half dood zijn…dus zit je meestal met veel problemen tegelijk en veel complicaties…
80 tot 90 procent van de patienten op onze afdeling zijn HIV positief… dus je kan je al voorstellen dat ik de voorbije 2 weken al heel veel HIV en AIDS gerelateerde complicaties gezien heb die ik waarschijnlijk in Belgie nooit meer ga zien.

Daarnaast zitten malaria, tuberculose, sepsis, hartfalen en leveraandoeningen (meestal niet door de alcohol, maar hier vooral door een chronische Hepatitis B infectie …)
ook zeker in de top 5 van onze afdeling…

De eerste dag na de morning meeting heeft een Intern (Denny, een toffe madam van Pakistaanse afkomst) mij rondgeleid in de verschillende Wards. De interne geneeskunde heeft 4 zalen nl een male ward, een female ward, een TB ward en een admission ward…
Tijdens deze rondleiding werd ik bedolven door zoveel geuren tegelijk dat mijn maag echt aan het ronddraaien was … een mengelmoes van allerlei geuren (lichaamsgeuren, wondgeuren, etensgeuren, kuisproducten…), wat je reukorgaan dus als een verschrikkelijke stank ervaart…
Ook visueel moest ik wel effe acclimatiseren…patienten liggen met meer dan 80 op een zaal, de bedden tegen elkaar gepropt en als er geen bed meer vrij is worden ze gewoon op de grond gelegd en in de gang… en bij ons doen de mensen moeilijk als ze geen eenspersoonskamer kunnen krijgen, enfin soit...

Wordt vervolgd!

Aankomst Blantyre, Malawi

Blantyre, 6 februari 2008

Vorige zaterdag (02/02/`08) zijn we dan eindelijk in Malawi (Blantyre) aangekomen.

De laatste dag Zuid -Afrika hebben we nog de winelands gedaan en vooral het stadje Paarl waar de Afrikaanse taal ontstaan is. Daar hebben we het Afrikaans taalmonument en het Taalmuseum bezocht. Het Afrikaans is heel goed te verstaan als de mensen niet te snel babbelen, en zeker als je het geschreven ziet (eigenlijk een oud soort Nederlands).

Maar goed...onze laatste avond Cape Town Backpackers verliep ook niet zonder kleerscheuren. Tegen 20u waren we terug van onze trip en we dachten snel een doucheke te nemen vooraleer te koken en onze valies voor Malawi te prepareren. Ge kunt het al raden: natuurlijk tijdens het douchen electriciteitspanne...al maar goed dat ik in onze kamer aan het douchen was. Ik dacht ik blijf hier effe staan en dan zal er wel terug licht zijn, maar nadda...dus al voelend aan de muren mijn bed teruggevonden. Dan valies maken met onze Petzl dat ging nog, maar er was natuurlijk geen werkend vuur waar we op konden koken...enfin, dan hebben we maar wat rauwe paprikas en komkommers gegeten, en onze steak en rijst gedonneerd aan een Brits koppel. Iedereen was aan het verzamelen in de bar, waar het heel gezellig was met kaarsjes en drank. Daar hoorden we dat heel de stad zonder electriciteit zat ??? en wij dachten...nee dat gaat weer problemen voor onze vlucht opleveren...maar rond 2u `s nachts sprong opeens het licht in de kamer weer aan en wij natuurlijk gelukkig...nog effe verder geslapen en om half 5 opgestaan en dan verder naar de luchthaven met ons huurautootje.

Eerst nog in Johannesburg geland en daarna Blantyre. Vermoeiende voormiddag was dat!

Groen groen groen, was de eerste indruk vanuit de lucht, En het luchthaventje van Blantyre was o zo schattig klein. 1 start en landingsbaan en een itsi pitsi klein luchthavengebouwtje maar wel veel politie zodat je niet zomaar hun land kon binnenglippen.De taxi hadden we op voorhand geboekt, dus de taxichauffeur stond ons al op te wachten...en natuurlijk een hele resem mensen die onze valies wilden dragen in ruil voor een `tip`...heel de rit hebben kristien en ik niks gezegd, gewoon gekeken, indrukken en vooral geuren opgenomen... die rit was toch wel zeer speciaal. Dan aangekomen in de Kabula Lodge (onze verblijfplaats voor de komende 3 maanden)...met een paradijslijke tuin incl palmbomen en ongelooflijk vriendelijke mensen, hebben we ons kamertje geinstalleerd... eindelijk een plaatsje waar we onze spullen deftig konden leggen, want in Kaapstad in de dorm met 8 bedden was het een complete chaos (snap niet dat ik niets ben kwijtgespeeld daar).

En dat mag ik zeker niet vergeten te vermelden; Kristien was vandaag (2 feb) ook jarig. Dus wij dachten eens goed te koken, maar eerst nog winkels zien te vinden. In de lodge eens goed geinformeerd en er was in de buurt (20 min stappen) een supermarkt... Peoples heet die en ge kunt daar dus echt alles krijgen wat ge bij ons kunt krijgen (heel bizar eigenlijk). Ik was daar dus niet goed van om een hele rayon vol met alle Colgate tandpasta te zien met nog een groter assortiment dan bij ons. Maar als ge dan buiten komt zit ge terug tussen de bedelende mensen.
`s Avonds hebben we dan rijst gekookt, met een goed stuk beef (dat we steenhard hadden laten bakken, omdat we het niet echt vertrouwden...) samen met abrikozen uit blik en een fleske wijn om te klinken op Kristien haar verjaardag en het onbekende dat nog zou komen.

Wijn niet te betalen daar... MK 1500 voor de goedkoopste fles (ong 8 euro), maar gelukkig is er in Blantyre ook een Carlsberg brouwerij en bijgevolg heel goedkope pintjes (ong 30 eurocent per pint). En dat hadden we snel door...

Op de lodge heel toffe mensen, vnl mensen die in het Queen Elisabeth ziekenhuis werken... alle mogelijke europese nationaliteiten.

Zondag hebben we - zoals het hoort- uitgeslapen tot ongeveer 11u. Daarna op zoek gegaan naar het ziekenhuis waar we de volgende dag zouden beginnen. Toch wel spannend, hoor.
Van de Kabula naar het ziekenhuis is de kortste weg te voet ong 1 uur stappen en Kristien en ik vonden de gedachte om te voet naar `ons werk` te gaan alvast een uitdaging. Dus hebben we dan ook besloten om elke dag te voet te gaan, want in die mini-busjes zet je letterlijk elke rit je leven op het spel. Die busjes zijn zo krakkemikkig en volgepropt met mensen dat wij het toch niet vertrouwden. En een fiets is ook heel moeilijk te vinden.
Dat wil zeggen om 6 uur opstaan om zeker tegen 6u50 te kunnen vertrekken om om 8 uur op de staff te zijn voor de overdracht van de nacht. Voor 2 avondmensen als wij was dat wel effe slikken... Het leven begint hier enorm vroeg en raar maar waar liggen wij tegen half tien toch in ons beddeke (dat is al jaren geleden, denk ik).

In de volgende mail zal ik jullie (eindelijk) over het ziekenhuis vertellen. Indukken en pathologieen... Dus wordt vervolgd!

Tot snel!

Weekje Kaapstad

Cape Town, 30 januari 2008

Zoals jullie weten zijn Kristien en ik vorige week vrijdag (25/01/`08) richting Kaapstad vertrokken. Het begon al goed met een dikke 2 uur vertraging in Brussel, dus ge kunt het al raden: de aansluitende vlucht naar Kaapstad gemist. Dan maar een vlucht later met een andere maatschappij (South African Airlines ipv British Airways) richting Kaapstad... na 12 uur daar aangekomen, was onze bagage in Londen achtergebleven...wanneer zou die arriveren ???

Al een chance dat ik in mijn handbagage nog wat kleren, onderbroeken en een handdoek had zitten, zodat we onze bagageloze dagen doorkonden.

Bij kristien zaten enkel medische boeken, handschoenen en CD`s in de handbagage, dus moesten we zeer spaarzaam met de kledij zijn en deze ook delen. In onze jeugdherberg hebben we dan ook douchegel en shampoo mogen lenen van onze roommates...die hadden nogal een medelijden met ons, seg...

In de luchthaven hebben we direct een shuttlebus naar de Cape town Backpackers genomen, dat mochten we ons wel gunnen nu we zonder bagage zaten. De warmte was in het begin overweldigend (gemiddeld rond de 30 graden en een heldere blauwe hemel), dus tijd voor wat acclimatisatie, want ons wintervelleke was die boost duidelijk mog niet gewend... en natuurlijk zaten onze sandallen en sletsen in de achtergebleven bagage.

Zondag was onze babage gearriveerd in de jeugdherberg en we konden wel een gat in de lucht springen.... ook mijn anti-hiv kit voor in Malawi zat daar in, dus zat een beetje met de `peupers`.

Nu over ons verblijf...Kaapstad is een kleine, levendige stad.

Vooral buiten de stad begint het mooi te worden.

Zo hebben we zondag de Tafelberg beklommen. Toch een sereiuze klim in de blakende zon, maar absoluut de moeite! Als je daar boven staat heb je een magnifiek beeld over de stad en de zee...maar natuurlijk een beetje verbrand. Eigenlijk ben ik zeer snel gewend geraakt dat het hier zomer is...opmerkelijk!

En in de namiddag zijn we naar Kirstenbosch geweest, dat is een heel `garden complex`, waar ze elke zondag in de zomer een concert doen.

Dan maandag de haven, Waterfront en Robben Island (waar Nelson Mandela gevangen zat) gedaan... een zeer toeristische aangelegenheid en je betaalt dan ook de prijzen van bij ons. Dinsdag hebben we voor de rest van de week een autootje gehuurd.

Kristien is ondertussen al een goede linksrijdende chauffeur geworden...mijn taak blijft beperkt tot het navigeren en zo vormen wij een goed team op de weg!

In `t begin was het toch wel aanpassen alles zo omgedraaid.

Dan zijn we naar het zuidelijkste punt van Afrika gereden, nl Cape Point met Kaap de Goede Hoop... en als ge daar staat voelt ge u zo klein met de wind die van alle kanten samen komt, incl een zeer ruwe zee. Gewoonweg Fantastisch!!!!

Gisteren zowat de toerist uitgehangen en wat beaches gedaan.

Vandaag Stellenbosch... een zeer Westers en Europees stadje met zijn eigen universiteit, die we uiteraard ook zijn gaan bezoeken.

En last but not least; morgen gaan we (op onze laatste dag) de wijnroute; Stellenbosch, Paarl, Franschoek doen...

Vrijdagnacht begint deel 2 van het avontuur: vliegtuig richting Malawi... we zullen in een heel andere wereld belanden, vrees ik (want Kaapstad is wel zeer Westers).

Wordt vervolgd...